( ఒక్క మాట ... ఆంద్రభూమి లో ప్రచురితమైన ఈ కథ నేను ఎన్నో సంవత్సరాల క్రితం రాసాను . ఇది
నా తొలి కథ . ఈ కథ ఇచ్చిన ఉత్సాహం వలన
తర్వాత సంవత్సరాలలో వంద కంటే ఎక్కువ కథలు , రెండు నవలలు , కొన్ని వ్యాసాలు రాసాను . దీన్ని నా బ్లాగ్ లో స్థానం కల్పించడానికి రెండు కారణాలు ఉన్నాయి . మొదటిది .. ఇది బాగుంది ..బాగా
లేదని కాదు ఏ వ్యక్తి అయిన తన తొలి అన్న దానిని జీవితాంతం మర్చిపోలేడు . అందుకు
... రెండవది ఈ కథ వ్రాసిన తర్వాతే కథలో జరిగిన సంఘటనలు నా జీవితంలో నిజమయ్యాయి నేను అత్యంత కఠినమైన కమాండో శిక్షణ పొందాను పలు ఆపరేషన్లలో పాల్గొన్నాను . ... కథలో ఉన్నట్టు వైద్య రంగంలో ఉన్న ఒక వ్యక్తి నా ఆప్త నేస్తమయింది. ... ఇక ఆసక్తి ఉంటే చదవండి ... )
*********************************************************************************************
ఆమె పేషంట్ పల్స్ చూస్తూ మళ్ళీ నావైపు చూసింది . ఎప్పటిలా ఆ
చూపు భావరహితంగా ఉంది . నాలో మందహాసాన్ని గమనించి మరోవైపుకు చూపులు తిప్పుకుంది . ఆ ఆస్పత్రి
పేషంట్స్ బెంచ్ పై కూర్చున్న నాకు అభిముఖంగా తన గదిలో పేషంట్స్ ను శ్రద్దగా చూస్తుందా
డాక్టర్ . నా వంతు వస్తున్న నేను లోనికి వెళ్లకుండా నా తర్వాత వరుస వాళ్ళను లోనికి
పంపిస్తున్నాను .
తను ఆ విషయాన్ని గమనించిన ఏ చర్యలోనూ విసుగును ప్రదర్శించడం లేదు . నేను ఆ
డాక్టర్ ను తన్మయత్వంగా చూస్తుంటే అక్కడున్న పేషంట్స్ నావైపే ఆసక్తిగా
చూస్తున్నారు . బహుశ ఆ గ్రామీణులు తమ ప్రాంతంలో తొలిసారిగా బ్లాక్ క్యాట్ కమాండో ను చూస్తుండవచ్చు . వాళ్ళ
గుసగుసలు నాకు వినిపించకపోయిన నాగురించే
అని అర్థం చేసుకోగలను .
రాష్ట్రానికి సరిహద్దులో ఉన్న ఓ కుగ్రామం అది . తీవ్రవాదుల గురించి కేంద్రం
నుండి ప్రత్యేకంగా మా స్పెషల్ కమాండో టీం వచ్చి అప్పటికే నెల రోజులు దాటిపోయింది .
ఆ నెల రోజుల్లో మా ప్రయత్నంలో చాల వరకు సఫలీకృతమైయ్యామనే చెప్పాలి . వారం రోజులుగా
అక్కడి పరిస్థితి ప్రశాంతంగా ఉంది .
ఆ గ్రామీణులకు మేము కాస్త ముఖ పరిచయమయ్యాము . అప్పటివరకు కేవలం స్థానిక
పోలీసులను , వాళ్ళు ఉపయోగించే
ఆయుధాలను చూసిన వాళ్ళకు మా అత్యంత ఆధునిక ఆయుధాలు , మా క్రమశిక్షణ చాల ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించేవేమో మా పరిసరాల్లోనే తారట్లాడేవాళ్లు . ఆ
గ్రామీణులకు మాతో మాట్లాడాలన్న చాల కోరిక కనిపించేది . కానీ నాతప్పా మరెవరికి
తెలుగు రాకపోవడంతో వాళ్ళ కోరిక
తీరేది కాదు .
నేను వాళ్ళతో మాట్లాడకపోయేవాన్ని . అహంభావం కాదు , అమాయకంగా అడీగే వాళ్ళ ప్రశ్నలకు
సమాధానం ఇవ్వలేనని తెలిసి మౌనంగా ఉండేవాణ్ణి . అయినా వాళ్ళతో సాన్నిహిత్యం
పెంచుకొనే అవకాశం ,
అవసరం మాకు రాకపోయేది . స్థానిక పోలీసుల సహాయంతో కీలక ప్రాంతాలు సర్చ్ చేసి
తీవ్రవాదులను కనిపిస్తే హతమార్చడంలోనే మా సమయం గడిచిపోయేది .
ఒక్కోసారి ఆ గ్రామీణ వాతావరణం
విసుగును కలిగించేది . అమాయక గ్రామీణులు
, పేదరికానికి ప్రతీకలైన వారి గుడెసెలు
, దుమ్మూధూళి పేరుకుపోయే మట్టి
రోడ్లు అవన్నీ ఆహ్లాదరహితంగా కనిపించేవి .నా
కఠిన
కమాండో శిక్షణ చాలావరకు ఆ విసుగును పారద్రోలే ప్రయత్నం చేసేది . మా
పరిధిలో కాస్త ప్రశాంతత వచ్చేయడంతో మేము కాస్త రిలాక్స్ అయ్యాము .
ఓ రోజు గుడికి వెళ్ళాను . ఆరోజు నా పుట్టిన రోజు .దేముడిని దర్శించుకున్నాక
ఆ గుడి ప్రాంగణంలోని రాతిమెట్టుపై కూర్చున్నాను . పక్షుల కిలకిలా రవాలు , అస్తమిస్తున్న సూర్యుడి కిరణాలు , ఉత్సాహానందాలతో భక్తులు కొట్టే గుడి
గంటల ధ్వనులు నాకెంతో ప్రశాంతతను ఇచ్చాయి .
సమయమెంత గడిచిందో జ్ఞాపకం లేదుగాని అసంకల్పితంగా నాదృష్టి మెట్లు ఎక్కిపైకి
వస్తున్న ఆమెపై పడింది . ఆమె అందాన్ని చూసి నాప్రమేయం లేకుండానే నోరు తేర్చుకుంది .
విస్మయంతో
శ్వాసించడం మరిచాను. ఆమె నా వైపు చూడకుండానే
నన్ను దాటి వెళ్లిపోయింది . ఆమె గర్భగుడిలో వెళ్ళేవరకు అలాగే చూస్తుండిపోయాను . నిజానికి నేను చలించింది తన అందానికే కాదు . ఆలాంటి
గ్రామంలో తనలాంటి అద్భుత
సౌందర్యారాశి ఉండటం . బురద నీళ్ళలో పద్మా
న్ని చూస్తే ఎంత ఆహ్లాదంగా కనిపిస్తుందో నాకలా అనిపించింది
. కాసేపట్లోనే వివేకం తట్టడంతో తేరుకొని క్రిందికి దిగాను . మా విడిదికి వచ్చేలోపు
ఆమె గురించి వివరాలు సేకరించాను . నా సేకరణలో అర్థమైందేమిటంటే ఆ గ్రామంలోని ఏకైక
ఆస్పత్రికి డాక్టరామే . తన పేరు అర్పిత
అని .
నాకు ఆసక్తిని కలిగించింది తను అవివాహితాని కాదు ,తనది ప్రైవేట్ ఆస్పత్రి
అయిన పేదలకు ఉచితంగా వైద్యం
చేస్తుందని .
“ నెక్స్ట్ .. ” అన్న ఆ
డాక్టర్ గొంతు విని ఆలోచనల్లో విహరిస్తున్న నేను బాహ్యంలో వచ్చాను . క్షణాల్లో
అర్థమైంది నేనే ఆఖరు పేశంటని .. నిజానికి నాకే
వ్యాధి లేదు . ఆమెతో పరిచయం పెంచుకోవాలని అక్కడికి వచ్చాను . లోనికి వెళ్ళాక
పేశంట్స్ స్టూల్ పై కూర్చున్నాను .
“ యస్
... ” సౌమ్యంగా
అంది
ప్రాబ్లం
చెప్పండి అన్న భావం వచ్చేట్టూ .
“
బుఖార్ హై .. “ హిందీలో నెమ్మదిగా
అన్నాను .
పల్స్ చూసి తన దగ్గరున్న టాబ్లెట్లు ఇచ్చి ఎలా
వాడాలో చెప్పింది .
“ ఫిర్ కబ్ ఆనా ..... ” అడిగాను .
“
డొన్నో ఇంగ్లీష్ ?
“
అడిగింది .
రాదని తలూపాను .
నీకు తెలుగు రాదు . ఇంగ్లీష్ రాదు . నా హింది
నీకర్థం కాదు ఎలా స్వగతంగా
అంది .
“ ఫిర్ కబ్ ఆనా ..... ” మళ్ళీ రెట్టించాను .
“కబ్ అంటే ... ? “ అని సైగతో టాబ్లెట్
ఎప్పుడెప్పుడు వేసుకోవాలో చూపించింది .
“ ఆప్ కొ హింది ... ”.. కావాలని అడిగాను .
రాదన్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపింది .
ఇక అక్కడ ఉండే అవకాశం లేక వెనక్కి వచ్చేశాను . రెండో రోజు , మూడో రోజు అలాగే వెళ్ళాను . ఒక డాక్టర్
లాగే సంభాషించిందే తప్పా పరిచయం పెంచుకుందామనే ఆసక్తి ఆమె లో ఏమాత్రం కనిపించలేదు
. నిజానికి నేను అక్కడికి ఎందుకు వెళ్తున్నానో నాకే స్పష్టత లేదు . ఆమెతో స్నేహం చేసుకోవాలనే
ఏదో పంతం నాలో పెరిగినట్టు నాకనిపించింది
.
అలా కంటిన్యూ వెళుతూ ఉంటే ఓసారి వచ్చిరాని హిందీలో
నీకే వ్యాధి లేనప్పుడు ఎందుకొస్తున్నావిక్కడి
అడిగింది
నేను
మందహాసం చేస్తూ అన్నాను
“ సాయింత్రం
పూట గుడి వాతావరణం ఆహ్లాదంగా ఉంటుంది . నేను రోజు వెళ్తాను .. మీరు వస్తారనే ఆశతో ”
ఆమె నా తెలుగును జీర్ణించుకొనేలోపు నేను వెనక్కి వచ్చేశాను . ఆ సాయింత్రం
గుడికి వెళ్ళాను . ఆమె కోసం చాల సమయం నిరీక్షించాను . తను రాకపోవడంతో అంతగా బాధ
పడలేదు . అపరిచితుడైన నేను పిలువగానే వస్తుందనే నమ్మకం నాకు లేకపోయిన సహజమైన ఆశ
ఎదురుచూసేట్టూ చేసింది . అలా
రెండు సాయింత్రాలు అర్పిత గురించి ఎదురు చూశాను . తను రాలేదు . మరుసటి రోజు నేనే
ఆస్పత్రికు వెళ్ళాను .
నన్ను చూడగానే ఆమె భృకుటి ముడిపడింది . నా వంతు వచ్చేవరకు దాదాపు అన్నీ
చర్యల్లో విసుగును ప్రదర్శించసాగింది . నేను ఎదురుగా కూర్చున్నాక “
యస్ ....” అంది ఎందుకొచ్చావు అర్థం వచ్చేలా .
“
జ్వరం “అన్నాను .
ఆమె నా పల్స్ చూడకుండానే పది టాబ్లెట్లు ఇచ్చి “
ఇది వాడి తగ్గకుంటే సిటీకి వెళ్ళండి ” అంది ఇక నువ్వేళ్ళచ్చు అనేలా .
నేను లేచాను “ మీరు వస్తారేమోనని రోజు ఎదురు చూస్తున్నాను ” అన్నాను
“
నోర్ముయ్ . ఇంకోసారి ఇక్కడికి
వచ్చావంటే
నీ పై అధికారులకు కంప్లైంట్ ఇస్తాను గెట్ అవుట్ .. “ తీక్షణంగా చూస్తూ
అంది .
“ ఒకే మేడమ్ నేను వెళ్తాను . కానీ నేను చెప్పేది వినండి
“ శాంతంగా
అన్నాను
.
“ నువ్వు వెళ్తావా ..లేదా ..
“
“ వెళ్ళను.. “
“ పోలీసులను పిలుస్తాను ..”
“
మీరు ఎవరిని పిలిచిన నే చెప్పేది విన్న తర్వాతే వెళ్తాను “
“చూడు . ఇక్కడి గ్రామీణుల
ఎదురుగా
గొడవ వద్దు .. “
అప్పటికే అక్కడున్న గ్రామీణులు మావైపే చూస్తున్నారు . నాకు తెలుగు వస్తుందా అని
కొందరు , ఏంచేస్తానా అని మరి కొందరు ఆసక్తిగా
చూస్తున్నారు .
“
గొడవ చేయడం నాకిష్టమా ? నే
చెప్పేది
వినండి .. “ అభ్యర్థనగా అన్నాను .
తను ఏమనుకుందో “ సరే చెప్పు .. “ అంది .
“ నిజానికి మీ అందం కంటే మీ
వ్యక్తిత్వం నాకు చాల నచ్చింది
. సిటీలో
మంచి జాబ్ చేయగలిగే మీరు ఇక్కడి గ్రామంలో ఉచితంగా వైద్యం చేయడం నాకు మీపట్లా
గౌరవాన్ని కలిగించింది . మీతో పరిచయం పెంచుకుందాం అనుకున్నాను “ సౌమ్యంగా
అన్నాను
తను నామాటలు పూర్తిగా విన్నాదనే సంతృప్తితో.
“
సరే చెప్పావుగా
..ఇక వెళ్ళు ... “
కోపాన్ని ఆధీనంలో
ఉంచుకుంటూ అన్నదని నాకు అర్థమై వెనక్కి
తిరిగాను .
“
అర్పిత గారు మీరు అపార్థం
చేసుకుంటున్నారు “ విన్నపంగా అన్నాను .
“
ప్లీజ్ .. “ రెండు చేతులు జోడించి అన్నది .
నేను వెనక్కి వచ్చేసాను . నాకు తన పట్ల ఎలాంటి కోపం రాలేదు . స్వాభిమానం
ఉన్న ఏ స్త్రీ అయినా అలాగే చేస్తుందని నాకు తెలుసు . అర్పిత అంటే నాకు మరింత గౌరవం
పెరిగింది .
వారం రోజులు గడిచాయి . ఆ వ్యవధిలో అర్పితను క్రమంగా మరిచాను . ఆరోజు
మాకో అత్యంత విశ్వసనీయమైన ఇన్ఫర్నేషన్ వచ్చింది . నది పరివాహక ప్రాంతంలో తీవ్రవాదులు సమావేశం కాబోతున్నారని ..
మేము గత కొన్ని రోజులుగా కూంబింగ్ వెళ్ళకపోవడం వలన తీవ్రవాదులకు అవకాశం లభించిందని అర్థమైపోయింది . మేము మా
ప్రణాళిక వేసుకున్నాము . మరుసటి
దినం ఆపరేషన్ కు వెళ్లాలని నిర్ణయించుకున్నాము .
ఆ సాయింత్రం గుడికి వెళ్ళాను . వారం రోజుల తర్వాత వెళ్ళిన నాకు అక్కడి
వాతావరణం చాల ప్రశాంతతను ఇచ్చింది . దేవుడిని దర్శించుకున్నాక రాతి మెట్టు పై
కూర్చొని అక్కడి నుండి కనిపించే దృశ్యాలను చూడసాగాను .
“
హలో ఆఫీసర్ ... సున్నితమైన ధ్వనికి రివ్వున
వెనక్కి చూశాను . ఎదురుగా అర్పిత . విస్మయానందాలతో నోరు తెర్చేశాను .
“
ఇక్కడ దోమలు ఎక్కువండి ..జాగ్రత్తా .. “ చిన్నగా నవ్వుతూ
నా సమీపంగా కూర్చుంది .
నేనెలా స్పందించాలో కొన్ని
క్షణాలు అర్థం కాలేదు
“ మాట్లాడరా ?....
సారి . ఆ రోజు కోపంలో
ఏదేదో అన్నాను . .. మీరు వెళ్ళి పోయాక నాకు బాధ అనిపించింది . క్షమాపణ అడగడానికి రోజు
ఇక్కడికి వస్తున్నాను . మీరే రావడం లేదు “
అనునయంగా అంది .
“
అరెరె మీరు సారి చెప్పడమేమిటీ ? .. నిజానికి అది నేను చెప్పాలి ..” నొచ్చుకుంటూ అన్నాను
.
“
ఆ విషయం ఇక వదిలేయండి . ..ఇక నుండి
మనం స్నేహితులం ..సరేనా “ చిర్నవ్వుతూ అంది .
ఆమె మాటలతో నా మనసు తేలికయింది . ఆ తర్వాత అరగంటసేపు మాట్లాడుకుంటూ ఉన్నాము
. దాదాపు అన్నీ అంశాల్లో ఆమెకున్న పరిజ్ఞానమేమిటో
నాకు అర్థమై తన పట్ల మరింత అభిమానం
పెరిగింది . ఆమె టైమ్ చూసుకుంటూ నిలబడింది .
“ మీతో మాట్లాడుతుంటే సమయమే తెలియలేదు . చాలా
రోజులకు ఒక మంచి స్నేహితునితో కలిసిన అనుభూతి కలిగింది “ మందహాసం చేస్తూ అంది .నిజానికి ఆ మాటలు నేను చెప్పాలనుకున్నాను కానీ తనే నాకంటే ముందు
చెప్పేసింది . నేను చిర్నవ్వుతూ లేచి
నిలబడ్డాను
.
“
పార్టీ ఎప్పుడిస్తున్నారు ? “ చిన్నగా నవ్వుతూ అంది .
“
ఇస్తాను ..కానీ ఏ సందర్భానికి ? “ విస్మయం దాస్తు అడిగాను .
“
మనమిద్దరం మంచి స్నేహితులమయ్యాము . ఇంతకంటే మంచి సందర్భం ఏముంటుంది ? “ నవ్వుతూ అంది . .
“ ఓ ఆదా .. మీకు ఎప్పుడు తీరిక ఉంటే అప్పుడే ..”
“ మీరెప్పుడైనా ఇవ్వండి . నేనోస్తాను . కానీ రేపు లంచ్ నాతో
పాటూ చేయాలి “ అభ్యర్థనగా అంది .
“
రేపా ? ..రేపు వద్దండి
“ కాస్త కంగారుగా అన్నాను మరుసటి దినం
నాకు ఆపరేషన్ కు వెళ్లాల్సి ఉండటంతో .
“
ఎందుకండి అలా కంగారూ పడ్తారు ? పార్టీ నేనిస్తున్నాను . మీకిమ్మనడం
లేదు “ చనువుగా అంది .
‘ అది కాదు . రేపు సర్చ్ కు వెళ్లాల్సి
ఉంది .. అందుకు ... మరోసారి మీ ఆహ్వానాన్ని కాదనను ప్లీజ్ “ అన్నాను “
సరే లెండి . జాబ్ ముఖ్యం కదా ... ఇక మీరు మళ్ళీ ఎప్పుడు కలుస్తారు “ కాస్త నిరుత్సాహంగా అంది .
“ నా తీరిక సమయంలో నేనే మీ ఆస్పత్రికు వస్తాను “
ఇద్దరం
మెట్లు దిగసాగాము .
ఆ రోజు తీవ్రవాదులందరిని ముట్టు
పెట్టాలనే కృతనిశ్చయంతో ఇన్ఫర్మేషన్ ఉన్న ప్రాంతానికి వెళ్లాము . అక్కడే కాకుండా
పరిసర ప్రాంతాలన్నీ అనువణువు గాలించాము . ఫలితం శూన్యం . మా అందరి ముఖాల్లో
అసంతృప్తి ప్రతిఫలించింది . చేయగలిగిందేమీలేక వెనక్కి వచ్చేశాము .
నా విశ్రాంతి సమయాల్లో అర్పితను
కలుస్తూనే ఉన్నాను . క్రమంగా మా ఇద్దరిలో చనువు పెరిగింది . దాంతోపాటే ప్రేమ
పెరిగింది . తనను చూడకుండా ఉండలేని స్థితికు వచ్చాను . ఎన్నోసార్లు తను లంచ్ కు
ఆహ్వానించేది . కానీ ప్రతిసారి సర్చ్
అడ్డం వచ్చేది . తనను అనునయించడానికి తలప్రాణం తోకకు వచ్చేది . రోజులు
గడుస్తున్నాయి . మళ్ళీ ఇన్ఫర్మేషన్ వచ్చింది ఉగ్రవాదులు సమావేశమవుతున్నారని . ఆ
సాయింత్రం అర్పితను కలిశాను . నా మనసంతా మరుసటి దినం జరగబోయే ఆపరేషన్ పైనే
ఉండటంతో కాస్త అన్యమనస్కంగా ఉన్నాను . అది తను గమనించి ప్రశ్నించింది . తన ఆహ్లాదకర మనసును పాడుచేయడం
ఇష్టంలేక ఇల్లు జ్ఞాపకం వస్తుందని అబద్దం చెప్పాను .
“ ఏ రోజు నాకెంత ఆనందంగా ఉందో చెప్పనా ? మా అమ్మానాన్న మన
వివాహానికి ఒప్పుకున్నారు ... రేపు మనిద్దరం సిటికు వెడుదాం .. “ నా చేయి పట్టుకొని
భుజం పైన వేసుకుంటూ విప్పారిన వదనంతో
అంది . కంగారుపడ్డాను . ఈ సారి తీవ్రవాదులు ఖచ్చితంగా తారసపడుతారని ఎందుకో
నా మనసు చెబుతుంది . కొన్ని క్షణాలు ఆలోచించాను . ఈ విషయం తనకి చెబితే నిరాశ పడుతుంది . అప్పటికే ఎన్నోసార్లు ఆమె ఆహ్వానించడం నేను నిరాకరించడం
జరిగింది . వస్తానని చెప్పి తనకు సంతృప్తి కలిగించి తర్వాత ఎలాగైన మానేజ్ చేయాలి
అనుకున్నాను .
“ సరే
..తప్పకుండ
వెళ్దాం ” మందహాసం నటిస్తూ అన్నాను .
“ నిజంగా.... అపనమ్మకంగా అంది . “ ఆ క్షణం తన కళ్ళలో వచ్చిన మెరుపును గమనించాను .
‘
నిజంగానే వెళ్దాం ... “
“
రేపే సమయం వెళ్దాం “ ఉత్సాహంగా అంది .
ఆ క్షణం తనపై ఎందుకో జాలి కలిగింది . కానీ
ఏమిచేయలేను డ్యూటీ ముఖ్యం కదా !
“ ఏమాలోచిస్తున్నారు ? “ నా మౌనం చూసి కాస్త
కంగారుగా అడిగింది . నా నిర్ణయంలో ఏదైనా మార్పు వచ్చిందానే భయం ఆమె కళ్ళలో
స్పష్టంగా కనిపించింది .
“ అర్పిత మనమిద్దరం జంటగా వేడితే ఈ
గ్రామీణుల దృష్టిలో బాగుండదేమో ... నువ్వు ముందు వెళ్లిపో .. నాకు అడ్రస్ ఇచ్చేయ్
. నేను తర్వాత వచ్చేస్తాను “ నచ్చచెబుతున్నట్టు అన్నాను .
ఆమె కాసేపు ఆలోచించి ఒక నంబర్ రాసిచ్చింది .
“ మీరు సిటికు రాగానే ఈ నంబర్ కు కాల్ చేయండి .
నేను రిసీవ్ చేసుకుంటాను “
ఆ తర్వాత ఇద్దరం కాసేపు అక్కడే భవిష్యత్తు
గురించి మాట్లాడుకున్నాము .
రెండో రోజు అన్నీ విధాలా సంసిధ్హమై కూంబింగ్ కు వెళ్లాము . మాకు వచ్చిన ఇన్ఫర్మేషన్ కరక్టే .. దూరం నుండే గమనించాము ఓ చోట తీవ్రవాదుల
ప్లీనరీ జరుగుతూ ఉంది .
నేను
లీడర్ కావడంతో అందరికీ ప్రణాళిక వివరించి అందరికి వారి వారి స్థానాల్లో పంపించాను
. అందరూ ఇన్ఫర్మేషన్ ఉన్న ప్రాంతానికి కాస్త దూరంలో మూడు దిక్కుల్లో ఎత్తైన ప్రాంతంలో పొజిషన్ తీసుకోవాలి . క్రాస్ ఫైర్ జరగకుండా ఓ వైపు కమాండోలు ఎవరు ఉండకూడదు . మూడు వైపులా నుండి ఫైరింగ్
వస్తుండటం తో తీవ్రవాదులు ప్రాణ
భయంతో ఆ వైపే పరుగెత్తుతారు . ఆ
దారిలో కాచుకున్న మిగిలిన కమాండోలు పరుగెత్తుకొచ్చే తీవ్రవాదులను సునాయాసంగా
హతమార్చవచ్చు . అయితే అక్కడ మాకో చిన్న సమస్య వచ్చింది . హిట్ కమాండర్ అయిన నేను
మొదట ఫైరింగ్ చేస్తూ శత్రువులను కంగారు పెట్టాలి . వాళ్ళ మధ్యలో దూసుకు పోవాలి .
అది చాల రిస్క్ . అయిన ఎప్పుడు ఆ పని నేనే చేస్తాను . అయితే ఆ పని నేనెప్పుడు
చేస్తాను అంటే మా స్నైపర్ శత్రువుల సెంట్రిను హతమార్చినపుడు . మాకు వచ్చిన సమస్య
ఏమిటంటే మాకో స్నైపర్ తక్కువయ్యాడు . ఆపోస్ట్ పై ఉండేవారి గురి ఏమాత్రం తప్పకూడదు
. తప్పితే మాకే ఎక్కువగా నష్టం జరుగుతుంది . అందుకే నేనే స్నైపర్ గా ఉండటానికి
సిద్ధపడ్డాను . ఎందుకంటే నా గురి ఏమాత్రం తప్పదు .
అందరం పొజిషన్ తీసుకున్నాము . నేను ఎత్తైన ప్రదేశం నుండి లాంగ్ రేంజ్ ఆటో
వేపన్ తో వాళ్ళ సెంట్రి పై గురి చూశాను . వాడు నాలుదిక్కులు గమనిస్తూ పహరా
కాస్తున్నాడు . నేను వాడి కంటే పై ఎత్తులో
పూర్తి
కామొ ఫ్లెజ్లో ఉన్నాను . వెపన్ కాక్ చేశాను .
ఫైర్ చేయడానికి ముందు ఒకసారి మనసులో
దేవుణ్ణి ప్రార్థించాను . “ నా చేతిలో ఒకరి
ప్రాణం పోబోతుంది . విధి నిర్వహిస్తున్ననే తప్ప వ్యక్తిగత కక్ష కాదు . నన్ను
క్షమించు ... “ నా ప్రార్థన ముగియగానే ఫైర్ చేశాను . వాడు ఒక్కసారిగా అరుస్తూ క్రిందపడిపోయాడు .
అంతే ..అప్పటి వరకు ప్రశాంతంగా ఉన్న
అడవి ఒక్కసారిగా బుల్లెట్ల ధ్వనులతో అట్టుడికి పోయింది . పక్షులు ప్రాణభయంతో
అరుస్తూ మూకుమ్ముడిగా చెట్లపై నుండి ఆకాశంలోకి లేవసాగాయి . అరగంట పాటు అదే
పరిస్థితి కొనసాగింది . నేను మరో స్నిపర్ తివారీ మా పొజిషన్లను మార్చుకున్నాము .
ఈ సారి మా టార్గెట్ తప్పించుకొని మాదారిలో వచ్చే తీవ్రవాదులను మేము
హతమార్చాలి . నాకు కనిపిస్తున్న
ప్రదేశం వరకు అప్రమత్తంగా చూస్తూ ఉన్నాను . ఎండుటాకులు పుట్టిస్తున్న ధ్వని వలన అర్థమయింది ఎవరో పరుగెత్తు కొస్తున్నారని . క్రమంగా ఆ ధ్వని
దగ్గరైయింది .
నేను తివారీ వైపు ప్రశ్నార్థకంగా చూశాను . అతను ఉన్నచోట నుండి వాళ్ళు కనిపిస్తారు . ఇద్దరు ఉన్నట్టు సైగ
చేశాడు . నేను ఫైర్ చేయమని సైగ చేశాను . తివారీ
వాళ్ళను మరింత దగ్గరిగా రానిచ్చి ఒక్కసారిగా ఫైర్ చేశాడు . గ్రీన్ ఆలీవ్ డ్రస్ లో
ఉన్న ఇద్దరు అక్కడే కూలినట్లు నాకు ఆస్పస్టంగా కనిపించింది . మేము ఇంకెవరైనా
అలాగే తప్పించుకొని వస్తారేమోనని చూస్తూ కూర్చున్నాము .
కొన్ని నిమిషాలు గడిచాక ఆ శవాల దగ్గరికి
నడిచాను . తివారీ కూడా వచ్చాడు . ఒక
శవమైతే పూర్తిగా గాయాలతో గుర్తు పట్టని
విధంగా మారి ఉంది . బోర్లపడి ఉన్న మరో శవాన్ని కాలితో నా వైపుకు తిప్పాను .
ఆకాశంలో పక్షులు సురక్షిత స్థానాన్ని వెదుకుతూ ఇంకా తిరుగుతూనే ఉన్నాయి .
గాలి వీస్తూనే ఉంది . పొగ ,
వాసనలను ఇంకా గాలిలో తేలుతూనే ఉన్నాయి . హృదయం తప్పా మరే అవయవం నా ఆధీనంలో లేనట్టు
చలనరహీతంగా నిలబడి దిగ్భ్రాంతిగా ఆ శవాన్నే చూస్తూ ఉన్నాను .
అది డాక్టర్ అర్పిత శవం .. నా ప్రేయసి శవం
..
నా కమాండో శిక్షణ వల్లనేమో నేనింకా స్పృహలోనే
ఉన్నాను . క్రమంగా నా కళ్ళలో దిగ్భ్రాంతి పోయి నిర్లిప్తత రాసాగింది . మెదడు
పనిచేయడం ప్రారంభించింది .
ఒక్కో సంఘటన జ్ఞాపకం రాసాగింది .
ఆమె ఈ కుగ్రామంలో ఉంటూ ఎందుకు ఉచిత వైద్యం చేసిందో , ఏ ప్రణాళిక ప్రకారం నాతో ప్రేమ నటించి కూంబింగ్ ఇన్ఫర్మేషన్
తెలుసుకొనేదో ,
నేటి ఇన్ఫర్మేషన్ కూడా ఎంత తెలివిగా తెలుసుకోవాలని ప్రయత్నించిందో సునాయాసంగా నాకు
అర్థమైపోయింది .
నేను అనివార్యంగా చెప్పిన అబద్దం
వలన తన వాళ్ళకు గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చి సమావేశపరిచిందని ఊహించడం నాకే పెద్ద కష్టం
కాలేదు . నాలో ఆలోచనలు సుడిగుండాల్లా తిరగసాగాయి . నా ఆటో వెపన్ బ్యారల్ ను అర్పిత
వదనానికి గురిపెట్టాను . ట్రిగర్ ప్రెస్ చేశాను . ఆ ధ్వనికి మరోసారి ఆ ప్రాంతం
అట్టుడికిపోయింది .
క్షణాల్లో మ్యాగ్జిన్ ఖాళీ అయింది . ఆమె వదనం గుర్తు పట్టలేని విధంగా ఛిన్నాభిన్నం
అయిపోయింది .
నా హృదయంతో ఆడుకున్న అమ్మాయి అని
కాదు
ఆమెపై అలా కాల్పులు జరిపింది , ఆమె అర్పిత అని ప్రపంచానికి తెలియడం ఎందుకో
నాకిష్టం లేదు .
తివారీ నన్ను వారిస్తూ ఏదేదో చెబుతున్నాడు . నేనదేమీ గమనించడం లేదు . స్పృహ
వచ్చాక తొలిసారిగా రాలుతున్న బాష్పాలనే చూస్తూ ఉన్నాను .
