ఫ ( ఫా ) స్ట్ లవర్ ..

     

   (   ఒక్క మాట ...  ఆంద్రభూమి లో ప్రచురితమైన ఈ కథ నేను ఎన్నో సంవత్సరాల క్రితం రాసాను . ఇది నా తొలి కథ . ఈ కథ ఇచ్చిన ఉత్సాహం వలన తర్వాత సంవత్సరాలలో వంద కంటే ఎక్కువ కథలు , రెండు నవలలు , కొన్ని వ్యాసాలు రాసాను . దీన్ని  నా బ్లాగ్ లో  స్థానం కల్పించడానికి రెండు కారణాలు ఉన్నాయి . మొదటిది .. ఇది బాగుంది ..బాగా లేదని కాదు   ఏ వ్యక్తి అయిన తన తొలి అన్న దానిని జీవితాంతం మర్చిపోలేడు . అందుకు ... రెండవది  ఈ కథ వ్రాసిన తర్వాతే కథలో జరిగిన సంఘటనలు నా జీవితంలో  నిజమయ్యాయి నేను అత్యంత కఠినమైన కమాండో శిక్షణ పొందాను పలు ఆపరేషన్లలో పాల్గొన్నాను .  ... కథలో ఉన్నట్టు వైద్య రంగంలో ఉన్న ఒక వ్యక్తి నా ఆప్త నేస్తమయింది.  ... ఇక ఆసక్తి ఉంటే చదవండి ... )

        
*********************************************************************************************

     ఆమె  పేషంట్ పల్స్ చూస్తూ మళ్ళీ నావైపు చూసింది . ఎప్పటిలా ఆ చూపు భావరహితంగా ఉంది . నాలో మందహాసాన్ని గమనించి మరోవైపుకు చూపులు తిప్పుకుంది . ఆ ఆస్పత్రి పేషంట్స్ బెంచ్ పై కూర్చున్న నాకు అభిముఖంగా తన గదిలో పేషంట్స్ ను శ్రద్దగా చూస్తుందా డాక్టర్ . నా వంతు వస్తున్న నేను లోనికి వెళ్లకుండా నా తర్వాత వరుస వాళ్ళను లోనికి పంపిస్తున్నాను .

    తను ఆ విషయాన్ని గమనించిన ఏ చర్యలోనూ విసుగును ప్రదర్శించడం లేదు . నేను ఆ డాక్టర్ ను తన్మయత్వంగా చూస్తుంటే అక్కడున్న పేషంట్స్ నావైపే ఆసక్తిగా చూస్తున్నారు . బహుశ ఆ గ్రామీణులు తమ ప్రాంతంలో తొలిసారిగా  బ్లాక్ క్యాట్ కమాండో ను చూస్తుండవచ్చు . వాళ్ళ గుసగుసలు నాకు వినిపించకపోయిన నాగురించే అని అర్థం చేసుకోగలను .

   రాష్ట్రానికి సరిహద్దులో ఉన్న ఓ కుగ్రామం అది . తీవ్రవాదుల గురించి కేంద్రం నుండి ప్రత్యేకంగా మా స్పెషల్ కమాండో టీం వచ్చి అప్పటికే నెల రోజులు దాటిపోయింది . ఆ నెల రోజుల్లో మా ప్రయత్నంలో చాల వరకు సఫలీకృతమైయ్యామనే చెప్పాలి . వారం రోజులుగా అక్కడి పరిస్థితి ప్రశాంతంగా ఉంది .

   ఆ గ్రామీణులకు మేము కాస్త ముఖ పరిచయమయ్యాము . అప్పటివరకు కేవలం స్థానిక పోలీసులను , వాళ్ళు ఉపయోగించే ఆయుధాలను చూసిన వాళ్ళకు మా అత్యంత ఆధునిక  ఆయుధాలు , మా క్రమశిక్షణ  చాల ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించేవేమో మా పరిసరాల్లోనే తారట్లాడేవాళ్లు . ఆ గ్రామీణులకు మాతో మాట్లాడాలన్న చాల కోరిక కనిపించేది . కానీ నాతప్పా మరెవరికి తెలుగు రాకపోవడంతో వాళ్ళ కోరిక తీరేది కాదు .

    నేను వాళ్ళతో మాట్లాడకపోయేవాన్ని . అహంభావం కాదు , అమాయకంగా అడీగే వాళ్ళ ప్రశ్నలకు సమాధానం ఇవ్వలేనని తెలిసి మౌనంగా ఉండేవాణ్ణి . అయినా వాళ్ళతో సాన్నిహిత్యం పెంచుకొనే అవకాశం , అవసరం మాకు రాకపోయేది . స్థానిక పోలీసుల సహాయంతో కీలక ప్రాంతాలు సర్చ్ చేసి తీవ్రవాదులను కనిపిస్తే హతమార్చడంలోనే మా సమయం గడిచిపోయేది .

    ఒక్కోసారి ఆ గ్రామీణ వాతావరణం  విసుగును కలిగించేది . అమాయక గ్రామీణులు , పేదరికానికి ప్రతీకలైన వారి గుడెసెలు , దుమ్మూధూళి పేరుకుపోయే మట్టి రోడ్లు అవన్నీ ఆహ్లాదరహితంగా కనిపించేవి .నా కఠిన కమాండో శిక్షణ చాలావరకు  ఆ విసుగును పారద్రోలే ప్రయత్నం చేసేది . మా పరిధిలో కాస్త ప్రశాంతత వచ్చేయడంతో మేము కాస్త రిలాక్స్ అయ్యాము .

    ఓ రోజు గుడికి వెళ్ళాను . ఆరోజు నా పుట్టిన రోజు .దేముడిని దర్శించుకున్నాక ఆ గుడి ప్రాంగణంలోని రాతిమెట్టుపై కూర్చున్నాను . పక్షుల కిలకిలా రవాలు , అస్తమిస్తున్న సూర్యుడి కిరణాలు , ఉత్సాహానందాలతో భక్తులు కొట్టే గుడి గంటల ధ్వనులు నాకెంతో ప్రశాంతతను ఇచ్చాయి .

    సమయమెంత గడిచిందో జ్ఞాపకం లేదుగాని అసంకల్పితంగా నాదృష్టి మెట్లు ఎక్కిపైకి వస్తున్న ఆమెపై పడింది . ఆమె అందాన్ని చూసి నాప్రమేయం లేకుండానే నోరు తేర్చుకుంది . విస్మయంతో శ్వాసించడం మరిచాను. ఆమె నా వైపు చూడకుండానే నన్ను దాటి వెళ్లిపోయింది . ఆమె గర్భగుడిలో వెళ్ళేవరకు అలాగే చూస్తుండిపోయాను . నిజానికి నేను చలించింది తన అందానికే కాదు . ఆలాంటి గ్రామంలో తనలాంటి అద్భుత సౌందర్యారాశి ఉండటం . బురద నీళ్ళలో పద్మా న్ని చూస్తే ఎంత ఆహ్లాదంగా కనిపిస్తుందో నాకలా అనిపించింది . కాసేపట్లోనే వివేకం తట్టడంతో తేరుకొని క్రిందికి దిగాను . మా విడిదికి వచ్చేలోపు ఆమె గురించి వివరాలు సేకరించాను . నా సేకరణలో అర్థమైందేమిటంటే ఆ గ్రామంలోని ఏకైక ఆస్పత్రికి డాక్టరామే . తన పేరు అర్పిత అని . నాకు ఆసక్తిని కలిగించింది తను అవివాహితాని కాదు ,తనది ప్రైవేట్ ఆస్పత్రి అయిన పేదలకు ఉచితంగా వైద్యం చేస్తుందని .

      “ నెక్స్ట్ ..  ”  అన్న ఆ డాక్టర్ గొంతు విని ఆలోచనల్లో విహరిస్తున్న నేను బాహ్యంలో వచ్చాను . క్షణాల్లో అర్థమైంది నేనే ఆఖరు పేశంటని .. నిజానికి నాకే వ్యాధి లేదు . ఆమెతో పరిచయం పెంచుకోవాలని అక్కడికి వచ్చాను . లోనికి వెళ్ళాక పేశంట్స్ స్టూల్ పై కూర్చున్నాను .

     “ యస్ ...  ” సౌమ్యంగా  అంది ప్రాబ్లం చెప్పండి అన్న భావం వచ్చేట్టూ .  

     “ బుఖార్ హై ..   “ హిందీలో నెమ్మదిగా అన్నాను .

     పల్స్ చూసి తన దగ్గరున్న టాబ్లెట్లు ఇచ్చి ఎలా వాడాలో చెప్పింది .

     “  ఫిర్ కబ్ ఆనా ..... ” అడిగాను .

     “ డొన్నో ఇంగ్లీష్ ? “  అడిగింది .

    రాదని తలూపాను .

    నీకు తెలుగు రాదు . ఇంగ్లీష్ రాదు . నా హింది నీకర్థం కాదు ఎలా  స్వగతంగా అంది .

  “  ఫిర్ కబ్ ఆనా ..... ” మళ్ళీ రెట్టించాను .

   “కబ్ అంటే ... ? “   అని సైగతో టాబ్లెట్ ఎప్పుడెప్పుడు వేసుకోవాలో చూపించింది .

   “ ఆప్ కొ హింది ... ”.. కావాలని అడిగాను .

   రాదన్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపింది .

   ఇక అక్కడ ఉండే అవకాశం లేక వెనక్కి వచ్చేశాను . రెండో రోజు , మూడో రోజు అలాగే వెళ్ళాను . ఒక డాక్టర్ లాగే సంభాషించిందే తప్పా పరిచయం పెంచుకుందామనే ఆసక్తి ఆమె లో ఏమాత్రం కనిపించలేదు . నిజానికి నేను అక్కడికి ఎందుకు వెళ్తున్నానో నాకే స్పష్టత లేదు . ఆమెతో స్నేహం చేసుకోవాలనే ఏదో పంతం నాలో పెరిగినట్టు నాకనిపించింది .

     అలా కంటిన్యూ వెళుతూ ఉంటే ఓసారి వచ్చిరాని హిందీలో నీకే వ్యాధి లేనప్పుడు  ఎందుకొస్తున్నావిక్కడి అడిగింది

    నేను మందహాసం చేస్తూ అన్నాను

   “ సాయింత్రం పూట గుడి వాతావరణం ఆహ్లాదంగా ఉంటుంది . నేను రోజు వెళ్తాను .. మీరు వస్తారనే ఆశతో ”

    ఆమె నా తెలుగును జీర్ణించుకొనేలోపు నేను వెనక్కి వచ్చేశాను . ఆ సాయింత్రం గుడికి వెళ్ళాను . ఆమె కోసం చాల సమయం నిరీక్షించాను . తను రాకపోవడంతో అంతగా బాధ పడలేదు . అపరిచితుడైన నేను పిలువగానే వస్తుందనే నమ్మకం నాకు లేకపోయిన సహజమైన ఆశ ఎదురుచూసేట్టూ చేసింది . అలా రెండు సాయింత్రాలు అర్పిత గురించి ఎదురు చూశాను . తను రాలేదు . మరుసటి రోజు నేనే ఆస్పత్రికు వెళ్ళాను .

     నన్ను చూడగానే ఆమె భృకుటి ముడిపడింది . నా వంతు వచ్చేవరకు దాదాపు అన్నీ చర్యల్లో విసుగును ప్రదర్శించసాగింది . నేను ఎదురుగా కూర్చున్నాక  “ యస్ ....” అంది ఎందుకొచ్చావు అర్థం వచ్చేలా .

    “  జ్వరం  “అన్నాను .

     ఆమె నా పల్స్ చూడకుండానే పది టాబ్లెట్లు ఇచ్చి  “ ఇది వాడి తగ్గకుంటే సిటీకి వెళ్ళండి ” అంది ఇక నువ్వేళ్ళచ్చు అనేలా .

      నేను లేచాను “ మీరు వస్తారేమోనని రోజు ఎదురు చూస్తున్నాను ” అన్నాను

      “ నోర్ముయ్ . ఇంకోసారి ఇక్కడికి వచ్చావంటే నీ పై అధికారులకు కంప్లైంట్ ఇస్తాను గెట్ అవుట్ .. “ తీక్షణంగా చూస్తూ అంది .

    “ ఒకే మేడమ్ నేను వెళ్తాను . కానీ నేను చెప్పేది వినండి “  శాంతంగా అన్నాను .

“ నువ్వు వెళ్తావా ..లేదా .. “

   “ వెళ్ళను.. “  

   “ పోలీసులను పిలుస్తాను ..”

   “ మీరు ఎవరిని పిలిచిన నే చెప్పేది విన్న తర్వాతే వెళ్తాను “

    “చూడు . ఇక్కడి గ్రామీణుల ఎదురుగా గొడవ వద్దు .. “

     అప్పటికే అక్కడున్న గ్రామీణులు మావైపే చూస్తున్నారు . నాకు తెలుగు వస్తుందా అని కొందరు , ఏంచేస్తానా అని మరి కొందరు ఆసక్తిగా చూస్తున్నారు .

   “ గొడవ చేయడం నాకిష్టమా ? నే చెప్పేది వినండి .. “ అభ్యర్థనగా అన్నాను .

    తను ఏమనుకుందో   “  సరే చెప్పు .. “ అంది .

    “ నిజానికి మీ అందం కంటే మీ వ్యక్తిత్వం నాకు చాల నచ్చింది . సిటీలో మంచి జాబ్ చేయగలిగే మీరు ఇక్కడి గ్రామంలో ఉచితంగా వైద్యం చేయడం నాకు మీపట్లా గౌరవాన్ని కలిగించింది . మీతో పరిచయం పెంచుకుందాం అనుకున్నాను  “  సౌమ్యంగా అన్నాను తను నామాటలు పూర్తిగా విన్నాదనే సంతృప్తితో.   

    “ సరే చెప్పావుగా ..ఇక వెళ్ళు ... “

     కోపాన్ని ఆధీనంలో ఉంచుకుంటూ అన్నదని  నాకు అర్థమై వెనక్కి తిరిగాను .

     “  అర్పిత గారు మీరు అపార్థం చేసుకుంటున్నారు “  విన్నపంగా అన్నాను .

      “ ప్లీజ్ .. “  రెండు చేతులు జోడించి అన్నది .

      నేను వెనక్కి వచ్చేసాను . నాకు తన పట్ల ఎలాంటి కోపం రాలేదు . స్వాభిమానం ఉన్న ఏ స్త్రీ అయినా అలాగే చేస్తుందని నాకు తెలుసు . అర్పిత అంటే నాకు మరింత గౌరవం పెరిగింది .

      వారం రోజులు గడిచాయి . ఆ వ్యవధిలో అర్పితను క్రమంగా మరిచాను . ఆరోజు మాకో అత్యంత విశ్వసనీయమైన ఇన్ఫర్నేషన్ వచ్చింది . నది పరివాహక ప్రాంతంలో తీవ్రవాదులు సమావేశం కాబోతున్నారని .. మేము  గత కొన్ని రోజులుగా కూంబింగ్ వెళ్ళకపోవడం వలన  తీవ్రవాదులకు అవకాశం లభించిందని అర్థమైపోయింది . మేము మా ప్రణాళిక వేసుకున్నాము . మరుసటి దినం ఆపరేషన్ కు వెళ్లాలని నిర్ణయించుకున్నాము .

    ఆ సాయింత్రం గుడికి వెళ్ళాను . వారం రోజుల తర్వాత వెళ్ళిన నాకు అక్కడి వాతావరణం చాల ప్రశాంతతను ఇచ్చింది . దేవుడిని దర్శించుకున్నాక రాతి మెట్టు పై కూర్చొని అక్కడి నుండి కనిపించే దృశ్యాలను చూడసాగాను .

      “ హలో ఆఫీసర్ ... సున్నితమైన ధ్వనికి రివ్వున వెనక్కి చూశాను . ఎదురుగా అర్పిత . విస్మయానందాలతో నోరు తెర్చేశాను .

     “ ఇక్కడ దోమలు ఎక్కువండి ..జాగ్రత్తా .. “ చిన్నగా నవ్వుతూ నా సమీపంగా కూర్చుంది .

     నేనెలా స్పందించాలో కొన్ని క్షణాలు అర్థం కాలేదు

     “ మాట్లాడరా ?.... సారి . ఆ రోజు కోపంలో ఏదేదో అన్నాను . .. మీరు వెళ్ళి పోయాక  నాకు బాధ అనిపించింది . క్షమాపణ అడగడానికి రోజు ఇక్కడికి వస్తున్నాను . మీరే రావడం లేదు “   అనునయంగా అంది .

      “  అరెరె మీరు సారి చెప్పడమేమిటీ ? .. నిజానికి అది నేను చెప్పాలి ..”  నొచ్చుకుంటూ అన్నాను .

        “ ఆ విషయం ఇక వదిలేయండి . ..ఇక నుండి మనం స్నేహితులం ..సరేనా   “ చిర్నవ్వుతూ అంది .

       ఆమె మాటలతో నా మనసు తేలికయింది . ఆ తర్వాత అరగంటసేపు మాట్లాడుకుంటూ ఉన్నాము . దాదాపు అన్నీ అంశాల్లో ఆమెకున్న పరిజ్ఞానమేమిటో నాకు అర్థమై తన పట్ల మరింత అభిమానం పెరిగింది . ఆమె టైమ్ చూసుకుంటూ నిలబడింది .

       “  మీతో మాట్లాడుతుంటే సమయమే తెలియలేదు . చాలా రోజులకు ఒక మంచి స్నేహితునితో కలిసిన అనుభూతి కలిగింది “ మందహాసం చేస్తూ అంది .నిజానికి ఆ మాటలు నేను చెప్పాలనుకున్నాను కానీ తనే నాకంటే ముందు చెప్పేసింది . నేను చిర్నవ్వుతూ లేచి నిలబడ్డాను .

      “  పార్టీ ఎప్పుడిస్తున్నారు ?  “  చిన్నగా నవ్వుతూ అంది .

       “ ఇస్తాను ..కానీ ఏ సందర్భానికి ? “ విస్మయం దాస్తు అడిగాను .

      “  మనమిద్దరం మంచి స్నేహితులమయ్యాము . ఇంతకంటే మంచి సందర్భం ఏముంటుంది ?  “ నవ్వుతూ అంది . .

   “ ఓ ఆదా .. మీకు ఎప్పుడు తీరిక ఉంటే అప్పుడే ..”

   “ మీరెప్పుడైనా ఇవ్వండి . నేనోస్తాను . కానీ రేపు లంచ్ నాతో పాటూ చేయాలి “ అభ్యర్థనగా అంది .

   “  రేపా ? ..రేపు వద్దండి “ కాస్త కంగారుగా అన్నాను మరుసటి దినం నాకు ఆపరేషన్ కు వెళ్లాల్సి ఉండటంతో .

   “  ఎందుకండి అలా కంగారూ పడ్తారు ? పార్టీ నేనిస్తున్నాను . మీకిమ్మనడం లేదు “  చనువుగా అంది .

   ‘ అది కాదు . రేపు సర్చ్ కు వెళ్లాల్సి ఉంది .. అందుకు ... మరోసారి మీ ఆహ్వానాన్ని కాదనను ప్లీజ్ “  అన్నాను             “ సరే లెండి . జాబ్ ముఖ్యం కదా ... ఇక మీరు మళ్ళీ ఎప్పుడు కలుస్తారు “ కాస్త నిరుత్సాహంగా అంది .

     “ నా తీరిక సమయంలో నేనే మీ ఆస్పత్రికు వస్తాను “

     ఇద్దరం మెట్లు దిగసాగాము .

     ఆ రోజు తీవ్రవాదులందరిని ముట్టు పెట్టాలనే కృతనిశ్చయంతో ఇన్ఫర్మేషన్ ఉన్న ప్రాంతానికి వెళ్లాము . అక్కడే కాకుండా పరిసర ప్రాంతాలన్నీ అనువణువు గాలించాము . ఫలితం శూన్యం . మా అందరి ముఖాల్లో అసంతృప్తి ప్రతిఫలించింది . చేయగలిగిందేమీలేక వెనక్కి వచ్చేశాము .

    నా విశ్రాంతి సమయాల్లో అర్పితను కలుస్తూనే ఉన్నాను . క్రమంగా మా ఇద్దరిలో చనువు పెరిగింది . దాంతోపాటే ప్రేమ పెరిగింది . తనను చూడకుండా ఉండలేని స్థితికు వచ్చాను . ఎన్నోసార్లు తను లంచ్ కు ఆహ్వానించేది . కానీ ప్రతిసారి సర్చ్ అడ్డం వచ్చేది . తనను అనునయించడానికి తలప్రాణం తోకకు వచ్చేది . రోజులు గడుస్తున్నాయి . మళ్ళీ ఇన్ఫర్మేషన్ వచ్చింది ఉగ్రవాదులు సమావేశమవుతున్నారని . ఆ సాయింత్రం అర్పితను కలిశాను . నా మనసంతా మరుసటి దినం జరగబోయే ఆపరేషన్ పైనే ఉండటంతో కాస్త అన్యమనస్కంగా ఉన్నాను . అది తను గమనించి ప్రశ్నించింది . తన ఆహ్లాదకర మనసును పాడుచేయడం ఇష్టంలేక  ఇల్లు జ్ఞాపకం వస్తుందని అబద్దం చెప్పాను .

     “  ఏ రోజు నాకెంత ఆనందంగా ఉందో చెప్పనా ? మా అమ్మానాన్న మన వివాహానికి ఒప్పుకున్నారు ... రేపు మనిద్దరం సిటికు వెడుదాం .. “ నా చేయి పట్టుకొని భుజం పైన వేసుకుంటూ విప్పారిన వదనంతో అంది .               కంగారుపడ్డాను . ఈ సారి తీవ్రవాదులు ఖచ్చితంగా తారసపడుతారని ఎందుకో నా మనసు చెబుతుంది . కొన్ని క్షణాలు ఆలోచించాను . ఈ విషయం తనకి చెబితే నిరాశ పడుతుంది . అప్పటికే  ఎన్నోసార్లు ఆమె ఆహ్వానించడం నేను నిరాకరించడం జరిగింది . వస్తానని చెప్పి తనకు సంతృప్తి కలిగించి తర్వాత ఎలాగైన మానేజ్ చేయాలి అనుకున్నాను .

  “ సరే ..తప్పకుండ వెళ్దాం ” మందహాసం నటిస్తూ అన్నాను .

  “  నిజంగా.... అపనమ్మకంగా అంది . “ ఆ క్షణం తన కళ్ళలో వచ్చిన మెరుపును గమనించాను .

    ‘ నిజంగానే వెళ్దాం ... “

     “ రేపే సమయం వెళ్దాం  “ ఉత్సాహంగా అంది .

     ఆ క్షణం తనపై ఎందుకో జాలి కలిగింది . కానీ ఏమిచేయలేను డ్యూటీ ముఖ్యం కదా !

     “ ఏమాలోచిస్తున్నారు ? “  నా మౌనం చూసి కాస్త కంగారుగా అడిగింది . నా నిర్ణయంలో ఏదైనా మార్పు వచ్చిందానే భయం ఆమె కళ్ళలో స్పష్టంగా కనిపించింది .

     “ అర్పిత మనమిద్దరం జంటగా వేడితే ఈ గ్రామీణుల దృష్టిలో బాగుండదేమో ... నువ్వు ముందు వెళ్లిపో .. నాకు అడ్రస్ ఇచ్చేయ్ . నేను తర్వాత వచ్చేస్తాను “ నచ్చచెబుతున్నట్టు అన్నాను .

     ఆమె కాసేపు ఆలోచించి ఒక నంబర్ రాసిచ్చింది . “  మీరు సిటికు రాగానే ఈ నంబర్ కు కాల్ చేయండి . నేను రిసీవ్ చేసుకుంటాను “

    ఆ తర్వాత ఇద్దరం కాసేపు అక్కడే భవిష్యత్తు గురించి మాట్లాడుకున్నాము .

     రెండో రోజు అన్నీ విధాలా సంసిధ్హమై కూంబింగ్ కు వెళ్లాము . మాకు వచ్చిన ఇన్ఫర్మేషన్ కరక్టే .. దూరం నుండే గమనించాము ఓ చోట తీవ్రవాదుల ప్లీనరీ జరుగుతూ ఉంది  .

     నేను లీడర్ కావడంతో అందరికీ ప్రణాళిక వివరించి అందరికి వారి వారి స్థానాల్లో పంపించాను . అందరూ ఇన్ఫర్మేషన్ ఉన్న ప్రాంతానికి కాస్త దూరంలో మూడు దిక్కుల్లో ఎత్తైన ప్రాంతంలో పొజిషన్ తీసుకోవాలి . క్రాస్ ఫైర్ జరగకుండా ఓ వైపు కమాండోలు ఎవరు ఉండకూడదు . మూడు వైపులా నుండి ఫైరింగ్ వస్తుండటం తో తీవ్రవాదులు ప్రాణ భయంతో ఆ వైపే పరుగెత్తుతారు . ఆ దారిలో కాచుకున్న మిగిలిన కమాండోలు పరుగెత్తుకొచ్చే తీవ్రవాదులను సునాయాసంగా హతమార్చవచ్చు . అయితే అక్కడ మాకో చిన్న సమస్య వచ్చింది . హిట్ కమాండర్ అయిన నేను మొదట ఫైరింగ్ చేస్తూ శత్రువులను కంగారు పెట్టాలి . వాళ్ళ మధ్యలో దూసుకు పోవాలి . అది చాల రిస్క్ . అయిన ఎప్పుడు ఆ పని నేనే చేస్తాను . అయితే ఆ పని నేనెప్పుడు చేస్తాను అంటే మా స్నైపర్ శత్రువుల సెంట్రిను హతమార్చినపుడు . మాకు వచ్చిన సమస్య ఏమిటంటే మాకో స్నైపర్ తక్కువయ్యాడు . ఆపోస్ట్ పై ఉండేవారి గురి ఏమాత్రం తప్పకూడదు . తప్పితే మాకే ఎక్కువగా నష్టం జరుగుతుంది . అందుకే నేనే స్నైపర్ గా ఉండటానికి సిద్ధపడ్డాను . ఎందుకంటే నా గురి ఏమాత్రం తప్పదు .

      అందరం పొజిషన్ తీసుకున్నాము . నేను ఎత్తైన ప్రదేశం నుండి లాంగ్ రేంజ్ ఆటో వేపన్ తో వాళ్ళ సెంట్రి పై గురి చూశాను . వాడు నాలుదిక్కులు గమనిస్తూ పహరా కాస్తున్నాడు . నేను వాడి కంటే పై ఎత్తులో పూర్తి కామొ ఫ్లెజ్లో ఉన్నాను . వెపన్ కాక్ చేశాను .

     ఫైర్ చేయడానికి ముందు ఒకసారి మనసులో దేవుణ్ణి ప్రార్థించాను .  “ నా చేతిలో ఒకరి ప్రాణం పోబోతుంది . విధి నిర్వహిస్తున్ననే తప్ప వ్యక్తిగత కక్ష కాదు . నన్ను క్షమించు ... “ నా ప్రార్థన ముగియగానే ఫైర్ చేశాను .  వాడు ఒక్కసారిగా అరుస్తూ క్రిందపడిపోయాడు . అంతే ..అప్పటి వరకు ప్రశాంతంగా ఉన్న అడవి ఒక్కసారిగా బుల్లెట్ల ధ్వనులతో అట్టుడికి పోయింది . పక్షులు ప్రాణభయంతో అరుస్తూ మూకుమ్ముడిగా చెట్లపై నుండి ఆకాశంలోకి లేవసాగాయి . అరగంట పాటు అదే పరిస్థితి కొనసాగింది . నేను మరో స్నిపర్ తివారీ మా పొజిషన్లను మార్చుకున్నాము .

      ఈ సారి మా టార్గెట్ తప్పించుకొని మాదారిలో వచ్చే తీవ్రవాదులను మేము హతమార్చాలి . నాకు కనిపిస్తున్న ప్రదేశం వరకు అప్రమత్తంగా చూస్తూ ఉన్నాను . ఎండుటాకులు పుట్టిస్తున్న ధ్వని వలన అర్థమయింది ఎవరో పరుగెత్తు కొస్తున్నారని . క్రమంగా ఆ ధ్వని దగ్గరైయింది .

      నేను తివారీ వైపు ప్రశ్నార్థకంగా చూశాను . అతను ఉన్నచోట నుండి వాళ్ళు కనిపిస్తారు . ఇద్దరు ఉన్నట్టు సైగ చేశాడు . నేను ఫైర్ చేయమని సైగ చేశాను . తివారీ వాళ్ళను మరింత దగ్గరిగా రానిచ్చి ఒక్కసారిగా ఫైర్ చేశాడు . గ్రీన్ ఆలీవ్ డ్రస్ లో ఉన్న ఇద్దరు అక్కడే కూలినట్లు నాకు ఆస్పస్టంగా కనిపించింది . మేము ఇంకెవరైనా అలాగే తప్పించుకొని వస్తారేమోనని చూస్తూ కూర్చున్నాము .

     కొన్ని నిమిషాలు గడిచాక ఆ శవాల దగ్గరికి నడిచాను . తివారీ కూడా వచ్చాడు . ఒక శవమైతే పూర్తిగా గాయాలతో గుర్తు పట్టని విధంగా మారి ఉంది . బోర్లపడి ఉన్న మరో శవాన్ని కాలితో నా వైపుకు తిప్పాను .  

     ఆకాశంలో పక్షులు సురక్షిత స్థానాన్ని వెదుకుతూ ఇంకా తిరుగుతూనే ఉన్నాయి . గాలి వీస్తూనే ఉంది . పొగ , వాసనలను ఇంకా గాలిలో తేలుతూనే ఉన్నాయి . హృదయం తప్పా మరే అవయవం నా ఆధీనంలో లేనట్టు చలనరహీతంగా నిలబడి దిగ్భ్రాంతిగా ఆ శవాన్నే చూస్తూ ఉన్నాను .

     అది డాక్టర్ అర్పిత శవం .. నా ప్రేయసి శవం ..

      నా కమాండో శిక్షణ వల్లనేమో నేనింకా స్పృహలోనే ఉన్నాను . క్రమంగా నా కళ్ళలో దిగ్భ్రాంతి పోయి నిర్లిప్తత రాసాగింది . మెదడు పనిచేయడం ప్రారంభించింది .

    ఒక్కో సంఘటన జ్ఞాపకం రాసాగింది . ఆమె ఈ కుగ్రామంలో ఉంటూ ఎందుకు ఉచిత వైద్యం చేసిందో , ఏ ప్రణాళిక ప్రకారం నాతో ప్రేమ నటించి కూంబింగ్ ఇన్ఫర్మేషన్ తెలుసుకొనేదో , నేటి ఇన్ఫర్మేషన్ కూడా ఎంత తెలివిగా తెలుసుకోవాలని ప్రయత్నించిందో సునాయాసంగా నాకు అర్థమైపోయింది .

    నేను అనివార్యంగా చెప్పిన అబద్దం వలన తన వాళ్ళకు గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చి సమావేశపరిచిందని ఊహించడం నాకే పెద్ద కష్టం కాలేదు . నాలో ఆలోచనలు సుడిగుండాల్లా తిరగసాగాయి . నా ఆటో వెపన్ బ్యారల్ ను అర్పిత వదనానికి గురిపెట్టాను . ట్రిగర్ ప్రెస్ చేశాను . ఆ ధ్వనికి మరోసారి ఆ ప్రాంతం అట్టుడికిపోయింది . క్షణాల్లో మ్యాగ్జిన్ ఖాళీ అయింది . ఆమె వదనం గుర్తు పట్టలేని విధంగా ఛిన్నాభిన్నం అయిపోయింది .

    నా హృదయంతో ఆడుకున్న అమ్మాయి అని కాదు ఆమెపై అలా  కాల్పులు జరిపింది , ఆమె అర్పిత అని ప్రపంచానికి తెలియడం ఎందుకో నాకిష్టం లేదు .

   తివారీ నన్ను వారిస్తూ ఏదేదో చెబుతున్నాడు . నేనదేమీ గమనించడం లేదు . స్పృహ వచ్చాక తొలిసారిగా రాలుతున్న  బాష్పాలనే చూస్తూ ఉన్నాను .

  

  

Posted by : mehdi ali 7:08 PM

Subscribe by Email

Follow Updates Articles from This Blog via Email