ఇంకేం అనుకోవాలి ఇప్పుడు ...
కన్నార్పకుండా నన్ను చూసినపుడే అర్థమైంది ..
నువ్వు దూరం అవుతున్నావని ...
దూరమయింది నువ్వొక్కదానివే కాదు
నా సర్వాన్ని
తీసుకెళ్లిపోయావు
ఆహ్లాదంగా స్పందించే
హృదయాన్ని
పెదాలు వీడని మందహాసాన్ని
ప్రకృతిని ప్రేమించే తన్మయత్వాన్ని
మల్లెల్ని , వెన్నెల్ని
పక్షుల కిలకిలా రవాల్ని
గోధూళి వేళ కనిపించే
సూర్య కిరణాల్ని
ప్రతి దానిలో నిన్ను
వెదుక్కోనే నా అమాయకత్వాన్ని ...
అన్నింటిలో విరక్తిని కలిగిస్తూ .... ఎన్నెన్ని
తీసుకెళ్లిపోయావు ..
కొన్ని వదిలిన ..
వాటిని చూస్తే నీ వియోగం
గుర్తుకొచ్చే ఒక భయాన్ని
మాత్రం వదిలిపోయావు
ఒకప్పుడు వెన్నెల మామూలుగా అనిపించేది
నువ్వు నా జీవితంలో వచ్చాక ఎంతో ఆహ్లాదంగా అనిపించేది
నువ్వు వెళ్లిపోయాక
ఇప్పుడు వెన్నెల అంటేనే భయాన్ని
కలిగిస్తూ ఉంది
అలా వెన్నెల దూరమైయింది
ఒకప్పుడు మల్లెలు మామూలుగా పుష్పాల్లా అనిపించేవి
నువ్వు నా జీవితంలో వచ్చాక ఎంతో ఆహ్లాదంగా అనిపించేవి
నువ్వు వెళ్లిపోయాక
ఇప్పుడు మల్లెల్ని చూడాలంటే భయం అనిపిస్తుంది
అలా మల్లెలు దూరమయ్యాయి
దూరమైనవి చెప్పుకుంటే
వెళితే చాలా దూరం
వెళ్లిపోతాను
అయిన ఎంత దూరం
వెళ్ళిన
నే వెళ్ళే దూరం నువ్వు
వెళ్లిపోయినంత దూరం ఉండదు లే
...
నువ్వు ఎన్నోసార్లు చెప్పావు .. దేవుడు నీ ప్రతి
కోరిక తీర్చాడని
అర్థం చేసుకోలేని పిచ్చిదానివి .. వాడు సామాన్యుడు కాడు
అన్నీ నీకిచ్చి
నువ్వు మురుస్తున్న
సమయంలో నిన్ను లాక్కున్నాడు
అబద్దం అనిపిస్తే
చివరి కోరికగా ఇలా కోరు ...
దేవుడా నేనిక్కడ
ఒంటరిగా ఉండలేను
నా కోసం ఇంకా ఒంటరిగా ఉన్న అతన్ని నాదగ్గరికి చేర్చు ...